اشعار

پرده بر می‌دارد امشب، آفتاب از نیزه ها           می‌دمد یک آسمانْ خورشیدِ ناب از نیزه ها

می‌شناسی این همه خورشید خون‌آلود را           آه! ‌ای خورشید زخمی! رُخ متاب از نیزه ها

کهکشان است این بیابان، چون که امشب می‌دمد           ماهـتـابْ از نیـزه هـا و آفـتابْ از نیـزه ها

ریگ‌ ریگش هم گواهی می‌دهد روز حساب           کاین بیابان، خورده زخمِ بی‌حساب از نیزه ها

یال‌هایی سرخ و تن‌هایی به خونْ غلتیده است           یـادگـار اسب‌هایی بی‌رکاب از نیـزه ها

آرزوی آب هم اینجا عطش نوشیدن است           خواهد آمد العطش ها را جواب از نیزه ها

می‌آیم از رهی كه خطرها در او گم است           از هفت منزلی كه سفرها در او گم است

از لا به لای آتش و خـون جمع كـرده‌ام           اوراق مقتـلی كه خـبرها در او گم است

دردی كـشـیـده‌ام كه دلـم داغـدار اوسـت           داغی چشیده‌ام كه جگرها دراو گم است

با تـشـنـگـان چـشـمـۀ احـلـی من العـسل           نوشم ز شربتی كه شكرها در او گم است

این سرخی غروب كه همرنگ آتش است           توفان كربلاست كه سرها در او گم است

یـاقـوت و دُر صیـرفـیان را رهـا كـنـیـد           اشك است جوهری كه گهرها در او گم است

هـفـتاد و دو ستـاره غـریبـانـه سوخـتـنـد           این است آن شبی كه سحرها در او گم است

بـاران نــیــزه بـود و سـر شـهـسـوارهـا

جـز تـشـنـگـی نـکـرد عــلاج خـمـارهـا

جوشـید خـونم از دل و شد دیده باز، تر           نشـنید كس مصیبت از این جانـگـدازتـر
صبـحی دمـیـد از شب عـاصی سیـاه تر           وز پـی شـبـی ز روز قـیـامـت درازتـر
بر نیزه‌ها تـلاوت خـورشید، دیـدنی ست           قـرآن كـسی شـنـیـده از این دلـنـوازتـر؟
قرآن منم چه غم كه شود نیزه، رحل من           امشب مـرا در اوج بـبـیـن سـرفـرازتـر
عشق تـوأم كـشاند بدین جـا، نه كـوفـیان           من بی نـیـازم از هـمـه، تو بـی نـیازتـر
قـنـداق اصـغـر است مــرا تـیـر آخـرین           در عـاشـقـی نـبــوده ز مـن پـاكــبـازتـر

بـا كـاروان نـیـزه شـبی را سـحـر كـنـید

باران شوید و با همه تن گـریه سر كنید
فرصت دهید گریه كند بی صدا، فـرات           با تشنگان بـگـوید از آن ماجـرا، فـرات
گـیـرم فــرات بـگـذرد از خــاك كـربـلا           باور مكـن كه بگـذرد از كـربـلا، فرات
بـا چـشـم اهـل راز نگـاهـی اگـر كـنـیـد           در بر گرفته مـویه كنان مشك را فـرات
چـشـم فـرات در ره او اشك بود و اشك           زان گونه اشك ها كه مرا هست با فرات
حـالی به داغ تـازۀ خـود گـریـه می‌کـنی           تا مـی‌رسـی به مرقـد عتبـاس، یا فـرات
از بس كه تیر بود و سنان بود و نیزه بود           هفـتـاد حجله بسته شد از خیمه تا فـرات

از طـفـل آب، خـجـلت بـسـیـار می‌کـشم
آن یـوسـفـم كـه نــاز خـریـدار می‌کـشـم
بـعـد از شـمـا به سـایۀ ما تـیـر می‌زدنـد           زخم زبان به بـغـض گـلوگـیـر می‌زدنـد
پـیـشـانی تمـامی‌شـان داغ سـجـده داشت           آنان كـه خـیـمـه گـاه مـرا تـیـر می‌زدنـد
این مـردمـان غـریبـه نـبـودنـد، ای پـدر           دیروز در ركـاب تو شـمـشـیـر می‌زدند
غـوغـای فـتـنـه بــود كـه بـا تـیـغ آبـدار           آتـش به جـان كـودك بی شیـر مـی‌زدنـد
مـانـدنـد در بـطـالـت اعـمـال حـج شـان           محـرم نگـشـته تیغ به تـقـصـیر می‌زدند
در پـنـج نـوبـتـی كه هـوا شد نمـازشـان           بر عـشـق، چـارمرتبه تـكـبـیـر می‌زدند
هم روز و شب به گرد تو بودند سینه زن           هم مـاه و سال، بعد تو زنجـیـر می‌زدند

از حلـق های تـشـنه، صدای اذان رسـید
در آن غروب، تا كه سرت بر سنان رسید

كو خیزران كه قـافـیـه‌اش با دهـان كنند           آن شاعران كه وصف گل ارغوان كنند

از مـن بـه كـاتــبــان كـتـاب خــدا بـگـو           تا مشق گـریه را به نی خـیـزران كـنـند
بـگـذار بی شـمـار بـمـیـرم بـه پـای یـار           در هر قدم دوباره مرا نیـمه جـان كـنـند
پیداست منظـری كه در آن روز انـتـقـام           سرهای شمر و حرمله را بر سـنان كنند
یارب، سپاه نیزه، همه دست شان تهی ست           بی تـوشـه‌انـد و هـمرهـی كـاروان كنـند
با مـهـر من، غریب نمانـند روز مـرگ           آنان كه خاك مهر مرا حرز جـان كـننـد

با پـای ســر، تــمـامــی شـب، راه آمـدم
تــنــهــایـی ام نــبــود، كـه بـا مــاه آمــدم
ای زلف خون فشان توأم لـیـلـة الـبـرات           وقت نـماز شب شـده، حیَّ عـلی الصلاة

از منـظـر بلنـد، ببین صف  کـشـیـده‌انـد           پـشـت ســـرت تـمـامـی ذرّات کـائـنـات

خود جاری وضوست، ولی در نماز عشق           از مشک های تشنه وضو می‌کند فرات

توفان خون وزیده، سرِ کیست زیر تشت           خـاک تو نـوح حـادثه را می‌دهـد نجـات

بین دو نهر، خضر شهادت به جستجوست           تا آب نـوشـد از لبت، ای چـشـمۀ حیات

ما را حیات لم یزلی، جُز رخ تـو نیست           ما بی تو چـشم بسته و ماتیم و در مَمات

عشقت نشاند، باز به دریـای خـون، مرا
وقت است تیغت آورد از خود، برون، مرا
از دست رفـته دین شـمـا، دین بـیاورید!           خـیزید، مرهم از پی تـسـكـین بـیـاورید!
دست خداست، این كه شكسـتـید بیـعـتش           دستی خـدای گـونـه تر از این بیاوریـد!
وقـت غـروب آمده، سـرهـای تـشـنـه را           از نـیـزه‌هـای بر شده، پـائـیـن بیاوریـد!
امـشـب برای خـاطـر طـفـل سه سـالـه‌ام           یك سیـنـه ریـز، خـوشۀ پـروین بیاورید!
گودال، تـیـغ كند، سـنـان های بی شـمـار           یك ریـگـزار، سـفـرۀ چـرمـین بیـاورید!
سرها ورق ورق، همه قرآن سرمدی ست!           فـالـی زنـیـد و سـورۀ یـاسـیـن بیاوریـد!

خـاتـم سوی مدینه بگو بی نـگـین بـرند!
دست بـریـده، جـانب ام الـبـنـیـن بـرنـد!
خـون می‌رود هـنـوز ز چـشـم تـر شـما           خـرمن زده ست مـاه، به گـرد سـر شما
آن زخم های شعله فشان، هفـت اخـترند           یا زخـم هـای نـعـش علـی اكـبـر شـمـا؟
آن كـهـكـشـان شعله ور راه شیـری است           یـا روشـنــانِ خـون علی اصـغـر شـمـا؟
دیـــوان كـوفـــه از پـی تــاراج  آمــدنـد           گـم شـد نــگــیـن آبـی انـگـشــتـر شــمـا
از مـكـه و مـدیـنـه، نـشان داشت كـربلا           گل داد (نور) و (واقعه ) در حنجر شما
با زخم خویش، بوسه به محراب می‌زدید           زان پـیـشـتر كه نـیـزه شود مـنـبر شـمـا

گاهی به غـمزه، یاد ز اصحـاب می‌کنی
بر نـیـزه، شرح سـورۀ احـزاب می‌کـنی
در مشك تشـنه، جرعۀ آبی هـنوز هست           اما به خـیـمـه‌هـا بـرسـد با كـدام دسـت؟
برخـاست با تـلاوت خـون، بانگ یا اخا           وقتی «كنار درك تو، كوه از كمر شكست«
تیری زدند و ساقی مستان ز دست رفت           سنگی زدند و كوزۀ لب تشنگان شكست!
شد شـعـله‌های الـعـطـش تـشـنگـان، بلند           باران تـیـر آمـد و بر چـشـم ها نـشـست
تا گوش دل شنید، صدای (الست) دوست           سـر شد (بـلـی)ی تـشنه لـبانِ می الـست
نـاگــاه بـانـگ ســـاقـی اول بــلــنـد شــد           پیـمـانـه پر كـنـیـد، هلا عـاشـقـان مست

باران می گـرفت و سبـوها كه پر شـدند
در موج تشنگی، چه صدف ها كه دُر شدند
باران می گرفته، به ساغر چه حاجت است؟           دیگر به آب زمزم و كوثر چه حاجت است؟
آوازۀ شـفــاعــت مـا، رســتـخــیــز شـد           درما قیامتی ست، به محشر چه حاجت است؟
كی اعتنا به نـیـزه و شـمـشـیـر می‌کنیم؟           ما كشتۀ توأیم، به خنجر چه حاجت است؟
بی سر دوبـاره می‌گـذریم از پل صراط           تا ما بر آن سریم، به این سرچه حاجت است؟
بــسـیـار آمــدنــد و فـــراوان، نـیـامـدنـد           من لشكرم خداست، به لشكر چه حاجت است؟
بنشین به پای منبر من، نوحه خوان، بخوان!           تا نیزه‌ها به پاست، به منبر چه حاجت است؟

در خـلـوت نـمـاز، چو تحت الحَـنَك كنم
راز غــدیــر گـویـم و شــرح فـدك كـنـم
از شرق نیزه، مهر درخشان بر آمده ست           وز حلق تشنه، سورۀ قرآن بر آمده ست
موج تـنـور پیر زنی نیست این خـروش           طوفانی از سـمـاع شهـیدان بر آمده ست
این كاروان تشنه، ز هر جا گذشته است           صد جویبار، چشمۀ حـیوان بر آمده ست
باور نمی‌کنی اگر، از خـیـزران بـپـرس           كآیات نـور، از لب و دندان بر آمده ست
انگشت ما گـواه شهادت كـه روز مرگ           انگشـتری ز دست شهـیدان در آمده ست
راه حـــجــاز مــی‌گـذرد از دل عـــراق           از دشت نیـزه، خار مغیلان بر آمده ست

چون شب رسید، سـر به بـیابان گذاشتیم
جان را كـنـار شـام غـریـبـان گـذاشـتـیم
گـودال قـتـلگـاه، پـر از بـوی سـیب بود           تنها تر از مـسـیـح، كسی بر صلیب بود
سرها رسید از پی هم، مثل سیب سـرخ           اول سری كه رفت به كوفه، حبیب بود!
مـكـتـوب می‌رسید فـراوان، ولـی دریـغ           خطش تمام، كوفی و مهرش فـریب بود
اما حـبـیـب، رنگ خـدا داشـت نامـه‌اش           اما حبیب، جوهرش « امن یجـیب» بود

یك دشت، سیب سرخ، به چیدن رسیده بود
باغ شـهـادتش، به رسـیـدن رسـیـده بـود
تو پیش روی، و پشت سرت آفتاب و ماه           آن یـوسفی كه تـشنه بـرون آمدی ز چـاه
جسم تو در عراق و سرت رهسپار شام           برگـشـتـه‌ای و می‌نگـری سـوی قـتـلگاه
امشب، شبی ست از همه شب ها سـیاه تر           تـنـها تـر از همیـشـه‌ام ای شـاه بی سپـاه
با طـعـن نـیـزه‌ها به اسـیـری نـمی‌رویم           تـنهـا اسـیـر چـشـم شـمـائـیـم، یك نگـاه!
امشب به نوحه خوانی ات از هوش رفته‌ام           از تــــار وای وایــــم و از پـــــود آه آه
بگـذار شـام، جـامـۀ شـادی بـه تـن كـنـد           شب با غـم تو كرده به تن، جـامۀ سـیاه!

بـگـذار آبـی از عـطـشت نـوشـد آفـتـاب
پـیــراهـن غـریب تـو را پـوشـد آفــتـاب
قربان آن نی یی كه دمندش سحر، مـدام           قربان آن می یی كه دهندش علی الـدوام
قربان آن پری كه رساند تو را به عرش           قـربان آن سری كه سجـودش شود قـیـام
هنگامۀ برون شدن از خویش، چون حسین           راهی بـرو كه بگـذرد از مسجـدالحـرام
این خطی از حكایت مستان كـربلاست:           ساقی فتاد، باده نگون شد، شكـست جام!
تسبیح گریه بود و مصیبت، دو چـشم ما           یك الامان ز كـوفه و صد الامـان ز شام
اشكم تمام گشت و نشد گـریه‌ام خـمـوش           مجلس به سر رسید و نشد روضه‌ام تمام

با كـاروان نـیــزه به دنــبـال، مـی‌رویـم
در مـنـزل نـخـست تو از حـال می‌رویم

از تن بی تاب من جز تیغ غمخواری نکرد           زخم روی زخم می آمد دلم زاری نکرد

تـا رسـانم آب را بـر تـشـنگـان کـربـلا           دست حتی تا کنار خیمه ام یاری نکرد

آبرویم مشک بود و ریخت آب و هیچ کس           غیر خون دیده از من آبروداری نکرد

گرچه یک جرعه نمی نوشیدمش اما فرات           دید می سوزد لبان تشنه ام کاری نکرد

در غریب آبـاد دشت کربلا جز فاطمه           هیچ کس از این دل تنها پرستاری نکرد

بودم ای یاسر اسیر رشتۀ عـشق حسین           کس به غیر او زمن رفع گرفتاری نکرد

پخش سبک

حسین جان ای همه دار و نـدارم            ز فــکـــر دوری تـــو بــیــقـــرارم

دعا کن، جان مـادر، ای بـــرادر            که امشب، قبل هجران، جان سپارم

خدا داند حسین جان            ندارم تاب هجران  

بیا ای جان خواهر            دل و جانم ملرزان

که گشتم دل غمین و دل پریشان

*************************

الا ای خواهرم ، ای نــــور دیده            کسی بــهــتــر ز پیغمبر ندیده

ولی او هم به سوی حق سفر کرد            که هر کس زین قفس آخر پریده

الا ای بهتر از جان            دلم اینسان مسوزان

 ز قبل رفتـنِ منِ            مشو نالان و گریان

بود تقدیر حق گردم چو قربان   

*********************

تمام کودکان در پیچ و تابند            همه عطشان ز بهر جرعه آبند

ملائک ، انبیا، هم آل حیدر            از این حالات طفلان دل کبابند

مگر نبود خدایا            مسلمانی در اینجا

مگر آب فراتش            نبوده مهر زهرا

چرا عطشان شدند پس آل طاها

**********************

تــمــام کــربـــلا را غــــم گــرفتـه            دل زینب عجب مــاتــم گرفته

عطش سخت است ، ولی جان برادر            دلــم از چیز دیگر، دم گرفته

رسد بوی جدائی            ز دشت نـیـنـوائــی

بیا ای جان خواهر            مکن دیگر صدائی

صبوری کن ، دلت را کن خدائی        

پخش سبک

به خـیمه این خـبر با غـم رسـیده             ز کـین مشک عـمو گـشته دریده

گـرفـته زین خـبر ماتـم  سکـیـنه             ولی رنـگ ربـاب یکـسـر پـریده

بـگفتـا او به اصغـر             بخواب ای جـان مادر

گـــل امـــیـد مـا را             عـدو بــنــموده پـرپـر

دگـر آهـنـگ غـارت رفـتـه در سر

**************************

نگاهت ای عـلی جـان بر دل من             کـند کار دو صد  شمـشیر دشمن

چه سازم تا شوی یک لحظه آرام             نیـایـد کاری از من غـیـر شـیون

      دو چشم  ملتـمس را             ببنـد ای  یـاس  زهرا

  که شـاید  در دل  من             شود کم شور و غوغـا

کـه شـرمنـده تـر از ایـنـم تو منـمـا

**************************

مـرو ای دلـبـرم بـیـن بـی قـرارم             خـدا دانـد کـه مـن طـاقـت نـدارم

پـس از تـو ای گـل نشکـفـته من             در ایـن دنـیـا دگـر کـاری نـدارم

دلم در خـون نشسته             قـدم از غـم  شکسته

کنـم  مـن  التماست             بمان ای یـاس  خسته

چه سـازم رشـته صـبرم گـسـسـته

****************************

دعـا کردم کــمـی بــاران بـبـارد             که شایـد اصـغـرم طاقـت بـیـارد

ولی اینسان که اصغر بیقراراست             هــــوای دیـدن  مــحســن بــدارد

لب خشکت علـی جان             ترک  بـردارد اینسان

که  بنما ئی  تـلظـی             چکد خـون تو از آن

دل صــد پــاره ام را پـس مــســوزان

هــنـوز دیـده مـادر به گاهـوارۀ توست           به خیـمه منـتـظـر دیدن دوبـارۀ توست

به خـنده دل بربودی ز مادر ای اصغر           بیا که شادی مادر به یک اشارۀ توست

نـهـاده سـر به سـر زانـوان غـم، مـادر           که پاره پاره دلش چون گلوی پارۀ توست

چه پاسخ اهل حرم را دهم؟ چو می پرسند           که این قتیل به خون خفته،شیرخوارۀ توست؟

غـروب عـمـر تو را من نمی کنم بـاور           که آسمان وجـودم پر از ستارۀ تـوست

به خنده بر تن بی جان، دوباره جان بخشا           که جان به پیکر بی جان من، نظارۀ توست

اگر که سینـۀ مادر ز غـم گدازان است           ز سـوزِ تشنگیِ لعلِ پُـر شـرارۀ توست

به روز حشر که «عنقا» بسی بود ناچار           تمام چشم وجودش به دست چارۀ توست

ای اهل کوفه رحمی، این طفل جان ندارد           خـواهـد که آب گـویـد، امّـا زبـان ندارد

دیشب به گاهــواره، تا صبح ناله می زد           امـروز روی دسـتـم، دیگر تـوان ندارد

هنـگام گریه کوشد، تا اشکِ خود بنوشد           اشکی که تر کند لب، دورِ دهـان ندارد

رخ مثل برگ پائیز، لب چون دو چوبۀ خشک           این غـنچۀ بهـاری، غیر از خزان ندارد

ای حرمله! مکش تیر، یک سو فکن کمان را           یک برگ گل که تابِ، تیر و کمان ندارد

شـمشـیـر اوست آهش، فـریـاد او تلـظّی           جـانش به لـب رسیـده، نـایِ بیـان ندارد

با من اگر بجنگـیـد، تا کـشـتـنم بجنگـیـد           این شیرخواره برکف، تیغ وسنان ندارد

مادر نشـسـته تنها، در خـیـمه بین زن ها           جُز اشک خجـلت خود، آب روان ندارد

تا با خدنگ دشمن،روحش زند پر از تن           جـز شـانـۀ امـامـش، دیگر مکـان ندارد

میثم به حشر نَبوَد، غیر از فغان و آهش           آن کاو از این مصیبت، آه و فغـان ندارد

نام خــدا را بر زبان تـقـریــر می کرد            حــلـقــوم را آمـاده شمـشـیـر می کـرد

اشـک تـمـنـای سکــیــنـه گـاه رفــتـن            بـر قلب او کارِ هزاران تـیـر می کرد

ازفرط غیرت سوخت مغز استخوانش            وقتی که دشمن، خیمه را تسخیر می کرد

زخم فـراوان بر تنش، امّا به حـسرت            بر حــالت اهـل حرم تـدبـیــر می کرد

با خـون خود از حنجـر خشک بـریده            آیات سرخ عشق را تـفـسـیـر می کرد

فـریـاد از قــومی که فـرزنـد نـبـی را            سنگ جفایش میزد و تکـفـیر می کرد

جای تـسلّی، دشمن از فَــرط قـساوت             بر پای فرزندش علی زنجیـر می کرد

شـیـرازۀ قـلـب محـبّان پـاره می گشت            گر «صدر»،کلکش بیش از این تحریر می کرد

آرام تـر بـرو که تـوانی نـمـانـده اسـت            تا آخـرین نگـاه زمـانـی نـمـانده است

بگذار تا که سیر نگـاهت کنم حسیـن!            یک لحظه بعد از تونشانی نمانده است

می‌خـواستم فـدای تو گـردم  ولی نشد            بعد از شهید علـقمه جانی نمانده است

تو میروی، پس که؟ عنان گیر من شود            وقتی که هیچ مرد جوانی نمانده است

این گـله های گرگ نشـسـتـند در کمین            تا با خـبـر شــوند شـبانـی نمانده است

ای نـازنـیـن بــرادر خـوبـم امـان بـده

با یک نظر به خواهر زارت توان بده

او رفت و بعد شیهه اسبی غریب، ماند            شاخه شکست، رایحۀ عطر سیب ماند

یک تن به جای حضرت یوسف به چاه خفت            اما سـری؛ دریغ به روی صلیب ماند

از آن همه جـمال جـمـیـل خـدا؛ فـقـط            تصویر مات وخاکی شیب الخضیب ماند

دیگر بـرای بـوسۀ شـمــشـیر جا نبـود            حتـی لبان دخـتـرکش بی نصیب ماند

در لابه لای آن همه فـریـاد و هـلـهـله            تنهـا صدای مـادری آنجا غـریب ماند

ای نـازنـیـن بــرادر خـوبـم امـان بـده

با یک نظر به خواهر زارت توان بده

صحرا میان شعلۀ صد تازیانه سوخت            پروانه های کوچکِ در این میانه سوخت

تـنهـا نه بال نازک پـروانـه های دشت            گل های سرخ روسری دخترانه سوخت

یکـبـاره کـربـلا و مـدیـنـه یکی شـدند            پهلو ودست وصورت وبازو و شانه سوخت

ای نـازنـیـن بــرادر خـوبـم امـان بـده

با یک نظر به خواهر زارت توان بده

ناگهان قلب حرم وا شد ویک مرد جوان          مثل تیری که رها میشود از دست کمان

خـسـته از ماندن و آماده رفـتن شده بود          بعد یک عمر رها از قـفـس تن شده بود

مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود          مست می آمد و رخساره برافروخته بود

روح او از همه دل کنده، به او دل بسته           بـر تـنـش دسـت یــدالله حـمــایـل بـستـه

یا عـلی گـفت که بر پـا بکند محـشر را          آمـده بـاز هم از جـا بـکـنـد خــیــبـر را

آمـد، آمـد به تــمـاشـا بکــشـد دیــدن را          معنی جمـلـه در پـوست نگــنـجـیـدن را

بارها از دل شب یک تـنـه بـیــرون آمد          رفـت از میـسـره از میـمـنه بیـرون آمد

آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه          گــفـت: لا حَــولَ وَ لا قُـــوَّة الاّ بِــالـلـه

آه در مثـنوی ام، آیـنه حـیـرت زده است          بیت در بیت خدا واژه به وجد آمده است

رفتی ازخویش، که ازخویش به وحدت برسی          پـسرم! چند قـدم مـانـده به بعـثت برسی

نفس نیـزه و شمـشـیـر و سپـر، بنـد آمد          بـه تـمـاشــای نــبـرد تــو خـداونــد آمـد

باهمان حکم که قرآن خدا جان من است          آیه در آیه رجـزهای تو قـرآن من است

ناگهان گرد و غـبار خطـر آرام نشـست          دیدمت خرم و خندان قـدح باده به دست

آه آئـیـنــه در آئـیـنـه عـجـب تصویــری          داری از دست خودت جام بلا می گیری

زخمها با تو چه کردند؟ جوان تر شده ای          به خدا بیش تر از پیـش پـیـمـبر شده ای

پــدرت آمـده در ســیـنــه تـلاطـــم دارد          از لبت خواهش یک جرعه تـبـسم دارد

گوش کن خواهرم از سمت حـرم می آید          با فــغــان پــســرم وا پـــســرم مـی آیــد

باز هم عطر گـل یاس به گــیـسو داری          ولی اینـبـار چرا دست به پـهـلـو داری؟

کربلا کوچه ندارد همه جایش دشت است          یاس در یاس مگر مادر من برگشته است؟

مـثـل آئـیـنـۀ در خــاک مـکــدر شـده ای          چشم من تار شده؟ یا تو مکرر شده ای؟

من تو را در همه کــرب و بـلا می بـینم          هر کجـا می نگـرم جـسم تو را می بیـنـم

ارباً اربا شده چون برگ خزان می ریزی          کاش می شد که تو با معجزه ای برخیزی

مانده ام خیره به جسمت که چه راهی دارم          بایــد انــگـار تو را بـیــن عـبا بگــذارم

بـایـد انگــار تو را بـیـن عـبـایــم بـبـرم          تا که شش گوشه شود با تو ضریحم پسرم

پخش سبک

شتـابـان آمدم من سـوی مـیدان            که شاید زنده ات بینم علی جان

ببـیـنـم بـار دیگـر چـشم بـازت            تـکـلـم کـردنت، ای مـاه تـابـان

بگـو یکـبار دیگـر            قسم بر جان حیدر

مـرا بـابا صدا کن            تو ای شبـه پیـمـبر

تو رحمی کن به حالم، یاس پرپر

*****************************

زجا خیز و ببـین قـلبم شکـسته            دلم از داغ تو در خـون نشسته

توان رفـته ز پاهـایم علی جان            نگر چون رشته صبرم گسسته

به روی زانـوانــم            و بــا حــد تـوانــم

رساندم با مشـقـت            کـنارت ای جـوانم

تن بی جـانـم ای روح و روانـم

*****************************

چـگـونـه اربـاً اربـایت بـبـیـنـم            چسان گل بوسه از رویت بچینم

نـمـانـده جـای سـالم در رخ تو            شکستـی قـامـتـم، ای نـازنـیـنـم

ببین عمه علی جا            دوان آمد به میدان

دعا کن تا زداغت            مـبادا او دهد جـان

خودت خیز و زمیدانش بگردان

*****************************

عـلیّ اکبـر ای شبـه پــیـمـبــر!            توئی گشتی چنین خونین و پرپر؟

بگـو بابا چه کـردند با تن تـو؟            چنین غرق به خونی، پور کوثر؟

امـیدم، ای عزیزم            چسان اشکی نریزم

مدد از که بگیرم؟            که از جـایم بخیزم

بود داغت علی جان رستخـیزم

بخوان به گوش سحـرها اذان علی اکبر            بخوان دوباره برایم، بخوان علی اکبر

لـب تـرک تــرکـت را به هـم بـزن امـا            تکان نخور که نپاشد جهان علی اکبـر

دوباره داغ پیـمبر تحـملش سخت است            نــرو جـــوانی حـیـدر بمان علی اکبـر

به دست غـصه نـده چـشم دخـتـرانم را            تـمــام دلــخـوشی کــاروان عـلی اکـبر

ببـین که تیر فراقت نشـسـته بر جگـرم            ببین قـدم ز غمت شد کـمـان علی اکبر

عـصای پـیـــری بـابـا مقــابـلـم نـشکـن            تــوان بـده بـه من نـاتـوان عـلـی اکـبر

کنار جسم تو رسم جهان عوض شده است            نشـسـته پــیـر کـنار جـوان عـلی اکـبر

مسـیح زندگی ام روی خاک افتاده است            عجیب نیست شدم نیمه جان عـلی اکبر

بُـریــده گـریـه امـان مــرا کـنـار تـنـت            مـیـان هــلهـلـه هـا الأمـان عـلـی اکـبـر

اگر چه پـهـلـوی تو یاد مـادرم انداخت            شکسته کوفه سرت را چنان علی، اکبر

پخش سبک

غـروب و کـربلا ای وای زینب            سری از تن جـدا ای وای زینب

یکی در آتش وآن یک به گودال            به زیر دست و پا ای وای زینب

شده غـوغای محشر            بـرای دخـت کـوثـر

جـهـانی ماتـم و داغ            و تنها دخـت حـیـدر

دلـش صــد پـــاره از داغ بـــرادر

**********************

دوبـاره آتـش و سـیـلی و کـیـنــه            دوبـازه زخـم بـازو، زخـم سیـنه

شـده کرب و بلا  شهـر پـیـمـبـر            دوبـاره تــازه شـده داغ مـدیـنــه

دوبـاره ریـســمـانـی            به جسم خسته جانی

وز آن بـدتـر خـدایـا            بُـود زخــم زبــانــی

تـحـمـل کـن تـو زینب، مـیـتـوانـی

************************

رسد از قـتـلگـه صوت حـزیـنی            نـوای جـانگـداز و دل غـمـیـنـی

گـمـانـم از جنـان زهـرا رسـیـده            دعـا کـن مـادرت آنـجـا نـبـیــنی

به پیـش چـشـم مادر            بـریـدند از قـفا سـر

مـیــا جــان بـــرادر            نبـیـنی تا که خواهر

نـدارد جـای سـالـم او بـه پــیــکـر

**********************

شـده دامـان طـفـلـی پُـر شـراره            ربـاب از داغ اصغر بـیـقـراره

درون خــیــمــۀ آتــش گـرفــتـه            امـامی مـــانــده و یــاور نـداره

رخ نــیــلـی خــدایــا            هــراسـان آل طـاهـا

تـنـی زیـرِ سـم اسب            سری بر نیـزه  بـالا

چـسـان طاقـت بیارد  دخت زهـرا

می زند نیش سکـوتت به دل من پـسرم           لب گـشا کُشت مرا خـنـدۀ دشمن پـسرم
چشم خود واکن و یک بار دگرحرف بزن           از لب تـشـنـه و سـنگـیـنی آهـن پسـرم

داغ مرگ پـسرش را به دلش بگذارید           آن که بگـذاشته داغت به دل من پـسرم

پـاره های تنت افـتاده به هـرسو، گوئی           برگ گل ریخـته در دامن گلشن پـسرم
کَس ندیده است که از تیغ هزاران جلاد           این همه زخم رسد بر سر یک تن پسرم
تو ذـبیح منی و من تن صد چاک تو را           هـدیـه دادم به ره خـالـق ذوالـمن پسرم
نتوان گفت که ازداغ تو بر من چه گذشت           هیـچ کس را نـبـود تاب شـنـیـدن پسرم
بود حرف دل من بر لب میثم زآن رو           سیل خون ریخته از دیده به دامن پسرم

جاری عبور کردی و نم نم شدی علی            از خاک می خروشی و زمزم شدی علی

چه مادرانه دور تو می گشت خواهرم            با دست هـای عــمّـه مـعـمــم شدی عـلـی

بعدش دوباره مثل همان روزهای قبل            آئـیـنــه ی رســـول مکــرّم شــدی عـلـی

پـیـغـمـبرانه رفتی و زیـر نـزول تـیـغ            مـثــل شـروع سـوره مـریـم شـدی عـلی

تـا از مـیـان معــرکــه پـیـدا کـنـم تـرا            گـیسو به بـاد دادی و پـرچـم شدی عـلی

معـراج ذوالفـقـاری، پهلـو شکـاف دار            زهرا، نبی، علی، همه با هم شدی علی

زخمی،شکسته،خرد شده، ذرّه ذرّه،ریز            یکجـا تـمـام آنچـه که گـفـتـم شدی عـلـی

من از تنت هرآنچه که شد جمع کرده ام            ای وای بر دلـم، چـقـدر کـم شـدی عـلی

سـیـزده آیـیـنـه می رویـیــد از تـابـیـدنش           غنچه می شد آسمان در لحـظۀ خندیدنش

گونه های خشک او وقت وداع با حسین           جرعه جرعه تشنگی نوشیـد ازبوسیدنش

مرگ را می گفت"اَحلی مِن عَسل"آن نازنین           میرسید ای عشق هنگـام عسل نوشیدنش

دیدنی بود اشتیاقش، دیدنی تر گشته بـود           روی مرکب رفتن و جوشن به تن پوشیدنش

شوق در آغوش بگرفتن شهادت را دمی           سخت باشد سخت، حتّی یک نفس فهمیدنش

می رود امّا صدای پای گلچـین می رسد           شد فلک را گوئیا هنگامه ی گل چـیدنش

نوجوان و کارزار و این دلیری در نبرد!           شد تماشـایی در آن دشت بلا جنگـیـدنش

تیغ ها دردست گل چینان و او روی زمین           بــاغبــان آمد در آن لحظه برای دیدنـش

اشک می غلتید بر گلبرگ رخسار حسین           چون نظر میکرد خونین دل بخون غلتیدنش

هرکه در دل ناله دارد ناله "یاسر"میتوان           عـمـق درد و داغ را فهمـید از نـالیدنـش

غــم می دمد در حنجـری آتش گرفته           اینجا صدای خـواهـری آتش گرفتـه

اینجـا کبــوتـر بچه ها را یک کبـوتـر           پیچـیده دربـال و پــری آتش گرفتـه

فریاد عصمت، شعله می گـیرد دمادم           از تار و پـود معجـری آتش گرفـتـه

بـشـتاب زینب، در میان شعله ها بـاز           دامـان طـفـل دیـگـری آتـش گرفـتـه

آنسوی فریاد عطش صد حنجره درد           در لای لای مــادری آتـش گـرفـتـه

از داغ این آلاله های غرقه در خـون           هر گوشه چـشمان تری آتش گـرفته

قـرآن تلاوت می کـنـد فــرزند قـرآن           از روی نـیزه با سری آتش گرفـتـه

پیـش نـگـاه خـستـۀ پـروانـه، شـمعی           افـتاده بر خـاکـسـتری آتـش گرفـتـه

بی شک تـمام این وقـایع ریـشه دارد            در اتـفــاقـات دری آتـش گـــرفـتــه

در ســرخی غــروب نشسته سپیده ات           جان بر لبم ، زعــمــر به پایان رسیده ات

آخر دل عموی تو را پــاره پـاره کرد            آوای نـاله هـــای بــریــــده ؛ بــریــده ات

در بین این غــبــار به سوی تو آمـدم            از رویِ  ردّ خــونِ  به صحرا چکیـده ات

بر بیت بیت پیکر تو خـیـره مانــده ام            آه ای غــزل ، چگــونه  ببینم قصیـده ات؟

احلی من العسل ز لبــان تــو می چکد           ای گــــل زبــانــزد است بیان عـقـیـده ات

باید که می شکـفـت گــل زخم بر تنت           از بس خــدا شــبــیــه حسـَن آفـــریـده ات

غروب بود و افق حرف های گلگون داشت           ز تیر فاجعه زینب دلی پر از خون داشت

غروب بود و غریبانه خیمه ها می سوخت           کرانه چشم بدان خون بیکران می دوخت

نسیم، گیسوی خون را دمی تکان می داد           به این بهانـه گلِ زخـم را نشان می داد

دل شکـسـتـۀ زینب شکـسـته تر می گشت           چو چشم طفل، به سودای آب بر می گشت

فـتاده بـود ز اوج فـلک، سـتارۀ عـشق           شکسته بود به یک گوشه گاهوارۀ عشق

ستاده اسب و شکـوه سواره را کم داشت           افق به رنگ شقایق، لباس مـاتم داشت

در آن غروب که آیات عشـق شد تـفسیر           در آن دیار که رویای اشک شد تعبـیر

حماسه بودکه از بطن خاک وخون می رُست           سرشک بود که زخم ستاره را می شست

به روی دست و سر و پای، باره می راندند           هـزار باره به جـسـم ستـاره می رانـدند

نبود دست که گیرد، ستاره در آغـوش           میـان تـیر، تـن پـاره پـاره در آغــوش

نبود دست که بیرون ز زخـم آرد تـیر           به خیـمه آب رسـانـد اگر گــذارد تـیـر

سـوار آب چو پـرواز را تـجـسـّم کـرد           چه صادقـانه بـدان زخـم ها تبـسـّم کرد

ز خــون لاله تمام کـرانه رنگـیـن بـود           خـمـیده بود افق بسکه داغ سنگین بود

هزار زخم به عبرت چو چشم وا مانده است           که عشق بی سر و دست وکفن رها مانده است

فـراز با هـمـه قـامـت فـرود آمـده بـود           قـیام حـمـد کـنـان در سـجـود آمده بـود

صدای سوگ ز محمل به آسمان می رفت           درای مرثیه خوان بود و کاروان می رفت

خـیـام آشـنـا از آتــش بـیگـــانه می سوزد           کبوترهای بی بال و حرم را لانه می سوزد

چه غوغایی است دراین دشت ماتم زا؟ نمی دانم           که از شرحش دل دیوانه و فرزانه می سوزد

مگر دشمن نمیداند که زد بر خیمه ها آتش؟           که دریک خیمه بیماری است، بی تابانه می سوزد

سری بالای نی بینم، چو ماهی زیرابرخون           که از شوق وصالِ حضرت جانانه می سوزد

روَد برچرخ، دود از خیمه ها یا ازدل زینب؟           که از بـیداد و ظلم زادۀ مرجانه می سوزد

غروبی آتشین می باشد و طفلی دَود هرسو           که خود چون شمع ودامن چون پرِ پروانه می سوزد

یکی کو تا به یاری خیزد و بنشاند آتش را           وگرنه پای تا سر، کودک دُردانه می سوزد

دلِ سوزانِ طفلان را دگر حاجت به آتش نیست           دلِ آتش چرا یارب، بر این دل ها می سوزد